Bu gün Azərbaycan Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrinin (XTQ) yaranma günüdür.
1999-cu il bu günü Birinci Qarabağ müharibəsi iştirakçısı olan zabit və gizirlərin iştirakı ilə yaradılan XTQ 23 il ildir ki, dövlətə şərəflə və sədaqətlə xidmət göstərir. 2016-cı ilin Aprel döyüşlərində zəfərin təməlini qoyan Xüsusi Təyinatlı Qüvvələr həm də 2020-ci ildəki 44 günlük Vətən müharibəsinin taleyini həll etməkdə rol oynayıb. XTQ-nin komandanı, general-leytenant Hikmət Mirzəyevlə yanaşı, xüsusi təyinatlı qüvvələrin 36 hərbçisi Vətən Müharibəsi Qəhrəmanı adına layiq görülüb.
“Qafqazinfo” bu gün münasibətilə Vətən müharibəsində 4, ümumilikdə xidmətlərinə görə 9 medalla təltif olunmuş XTQ-nin ehtiyatda olan baş leytenantı Şəmsəddin Qurbanovla Hərbi Qənimətlər Parkında həmsöhbət olub.
Qəhrəmanımız Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrə qoşulmasından tutmuş, əfsanəvi Şuşa döyüşləri, zəfərdən bir gün əvvəl yaralanmasına qədər müxtəlif sualları cavablandırıb:
“Əfsanələr həmişə olur. Amma mən Şuşa döyüşlərinin real şahidi kimi deyə bilərəm ki, əgər düşməni məhv etmək üçün əlimdə sadə şans varsa, istifadə edirəm. Gülləm, mərmim qalmayıbsa, bıçaqla və ya əlbəyaxa düşməni məhv edirəm.
Düzdür, o qayalıqlarla qalxmaq çətin məsələdir. Biz Allahın köməyi ilə buna nail olduq, “Allahu Əkbər” deyib döyüşə atılırdıq. Hər an ayağımızın altından qaya sürüşə bilərdi. Biz o cür şəraitdə, düşmənin hava zərbələri altında, noyabrın 6-da Şuşaya daxil olduq. Qısa müddətdə artıq Şuşa azad olunmuşdu. Düşmən iki gün ərzində artilleriya zərbələri endirirdi ki, Şuşanı geri qaytarsın. Hətta qadağan olunmuş mərmilərdən istifadə edirdilər. Amma buna nail olmadılar. Mən deyərdim ki, ən böyük qələbəni bizə bəxş edən içimizdəki Allah sevgisi oldu...”
Ehtiyatda olan XTQ baş leytenantı məhz Şuşa uğrunda döyüşlərdə yaralanıb. Həmin anı belə xatırlayır:
“Sağ ayağımı hiss etmirdim, çoxlu qəlpələr dolmuşdu, elə bildim bir ayağım yoxdur. Əlimlə ayağımı qaldırdım, gördüm yerindədir. 20-30 dəqiqə orada qaldıqdan sonra silahıma dayaq verə-verə döyüş meydanını tərk etdim. Yanımda yoldaşlarım var idi, amma icazə vermədim ki, onlar məni çıxarsınlar. Çünki istəmirdim mənə görə kimsə yaralansın. Düşmən ora 30 dəqiqə ərzində 20 qrad mərmisi atdı. Çox ağır döyüş idi.
Bizim içimizdə qorxu hissi olmayıb, tək qorxduğumuz o idi ki, torpaqlarımızı azad etməsək, xalqımızın üzünə necə baxa bilərik? Təbii, düşməni həmişə güclü bilirdik, çünki düşmənimizi zəif bilsək, döyüşə girmədən müharibəni uduzmuş sayılarıq”.
XTQ mənsublarının bu günlər üçün yetişdirildiyini deyən Ş.Qurbanovun sözlərinə görə, döyüşə Azərbaycan bayrağı ilə gedib:
“General Polad Həşimov şəhid olan vaxtdan mən Azərbaycan bayrağını avtomobilimdə gəzdirirdim. Əhd etmişdim ki, müharibə başlasa, onu özümlə aparacağam. Oktyabrın 4-də Cəbrayıla daxil olanda düşmənin XTQ-si ilə qarşı-qarşıya gəldik. Avtomobil kolonunda öndə gələn maşın vuruldu. Onlar texnikalarından düşərək piyada qaçdılar və mövqelərinə çəkildilər. Həmin vaxt bizim bir qrup yüksək rütbəli zabitimiz atəşə tutuldu. Mən bayrağı əlimə götürüb başımın üstündə tutdum və düşmən üzərinə atıldım. Asfalt yolla irəlilədim. Yanlarına çatana qədər sağıma-soluma artilleriya zərbələri atılırdı. Snayper güllələri yanıma düşürdü. Arxamca yoldaşlarım gəldilər. Orada düşməni məhv etdik. Biz bir gülləni də boşa atmırdıq. Hər bir gülləyə erməni terrorçusu kimi baxırdıq. O döyüşdən sonra həmin bayraq deşik-deşik idi. Artıq o bayraq da mənimlə bərabər qazidir. O, qisas bayrağıdır. Mən onu Şuşada dalğalandırmaq niyyətində idim, amma həmin vaxt yaralılarımız, şəhidlərimiz var idi, mən komandir kimi onları ərazidən çıxarırdım. Ona görə bayrağı Şuşaya sanca bilmədim...”
Qazi bizə şəhid olan xüsusi təyinatlı qüvvələrin mənsublarından, onların şücaətindən də danışır. Aralarında xidmətini davam etdirənlər olduğuna görə, çoxunun adını çəkə bilmir. Ona əziz olan dostlarından biri, son damla qanınadək döyüşən XTQ mənsubu, Vətən Müharibəsi Qəhrəmanı Adil İbrahimlinin şərəfinə müharibədən sonra doğulan qızına Adilə adını verib:
“Dostum İbrahimli Adil bu döyüşlərdə şəhid olub. O yaralansa da, müalicədən imtina etmişdi. Son damla qanınadək döyüşdü. Erməni polkovniki qeyd etmişdi ki, elə biliblər onlarla bir bölük döyüşüb. Lakin bölük deyil, Adil yaralı halda 11 ermənini öldürmüşdü.
Oğlumun 3 yaşı var, qızım isə mən Vətən müharibəsindən qayıdandan sonra dekabrın 2-də dünyaya gəlib. Mən ona şəhid dostum Adil İbrahimlinin şərəfinə Adilə adını verdim. Bununla özümə təskinlik tapıram. Döyüşə gedəndə ailəmi düşünmürdüm, şəhid olmağı fikirləşmirdim. Şəhidlik yüksək mərtəbədir, amma onu özümə arzulamamışam. Ona görə yox ki, ailəmin başsız qalacağından qorxmuşam, ona görə ki, hələ missiyam bitməyib, mən hələ Vətən üçün çox işlər görəcəyəm”.
Ş.Qurbanov döyüşdüyü torpaqlara getmək arzusundadır. Amma heç vaxt ora istirahət üçün getməyəcəyini deyir. Çünki həmin torpaqlar onun yaddaşında qanlı səhifələr kimi həkk olunub. Qazi özünün yaralandığı yeri görmək, Şuşa ətrafında dostu Mehrab Niftəliyevin və digərlərinin şəhid olduğu yerləri ziyarət edib onların ruhuna dualar oxumaq niyyətindədir.
Qazi ilə söhbətimizin Hərbi Qənimətlər Parkında olması da təsadüfi deyil. Düşməndən əldə etdiyimiz döyüş sursatlarını bir də onunla birgə incələyirik. XTQ mənsubu texnikalar arasında bəzilərinin tanış gəldiyini, lakin üzərində nömrə nişanı olmadığından özünün qənimət kimi götürdüyü avtomobillər olub-olmadığını dəqiqləşdirə bilmir.
Qeyd edək ki, Ş.Qurbanov “Vətən uğrunda”, “Vətən müharibəsi veteranı”, “İgidliyinə görə”, “Vətən müharibəsi iştirakçısı” və Füzulinin, Xocavəndin, Şuşanın, Cəbrayılın, Kəlbəcərin işğaldan azad olunmasına görə medalları ilə təltif olunub.
